Protocol

Hulp bij zelfdoding. Je hoort er regelmatig over. Maar wat is het nu eigenlijk? Als definitie wordt vaak gebruikt: het opzettelijk verlenen van hulp bij levensbeëindigend handelen door de betrokkene op diens verzoek. Het resultaat van hulp bij zelfdoding is hetzelfde als bij euthanasie, te weten het intreden van de dood. De manier waarop verschilt. Bij hulp bij zelfdoding handelt de betrokkene zelf met een door iemand anders verstrekt middel.

Het uitgangspunt in Nederland is dat euthanasie en hulp bij zelfdoding strafbaar zijn. Voor hulp bij zelfdoding staat dit in artikel 294 lid 1 Wetboek van Strafrecht. Slechts in uitzonderingssituaties is dit anders. Lid 2 van artikel 294 verwijst namelijk naar de zorgvuldigheidseisen uit de Wet toetsing levensbeëindiging en hulp bij zelfdoding. Daarin staat een bijzondere strafuitsluitingsgrond. Als een arts ingaat op een verzoek om hulp bij zelfdoding en daarbij de zorgvuldigheidseisen in acht neemt, hoeft dat niet strafbaar te zijn.
De grens tussen hulp bij euthanasie (onder voorwaarden gelegaliseerd) en hulp bij zelfdoding is dus flinterdun.

Er is een voorzichtige kentering waar te nemen in het publieke debat mede als gevolg van initiatief daartoe door diverse bekende burgers. De “Pil van Drion” is een onderwerp dat met regelmaat opdoemt. Ook initiatieven als ‘De levenseindekliniek’ en Stichting De Einder, die gericht zijn op het faciliteren van de zelfgekozen dood, laten zien dat het (vermeende) recht op zelfbeschikking, en dan vooral in zijn uiterste vorm als recht op levensbeëindiging, in populariteit lijkt toe te nemen.

Praten over zelfdoding kan bij de landelijke hulplijn 113 Zelfmoordpreventie. Telefoon 0900-0113 of 113.nl.

Laatst gewijzigd: juli 2019